Soms zijn er van die momenten die een glimlach op je gezicht toveren, simpelweg omdat je weet dat je iemand anders blij kunt maken. Zo was het op een druilerige dag eind november toen Gerald en ik vroeg naar het mooie Beekbergen reden. Daar hadden we een bijzondere afspraak met de familie Maandag. We voelden een gezonde spanning. Als hobby- en professioneel foto/videografen hadden we al veel mooie projecten mogen vastleggen, maar deze opdracht voelde als een verhaal om later nog eens te vertellen…
Een thuis
Op de Beleef Beurs in september gaven we mensen de kans om een fotorapportage van hun huis te winnen. En ja, dat is iets bijzonders. Een huis is een heel persoonlijke plek, vol verhalen en herinneringen. Het openen van je huis voor iemand anders is een teken van vertrouwen en gastvrijheid. En dat voelden we meteen toen we, iets te vroeg zelfs, arriveerden op het adres. Carla begroette ons hartelijk en wist zelfs onze namen.
In de ruime, gezellige eetkamer werden we goed verzorgd. Het licht viel helder naar binnen, en met koek en hete zwarte koffie voelden we ons meteen thuis. Het deed me denken aan mijn eigen opa en oma. Grappig genoeg maakte ik mijn allereerste fotorapportage van een huis bij hen thuis. In hun oude, vertrouwde woning in Leersum leerde ze mij wat een huis tot een thuis maakt. Maar dat is weer een heel ander verhaal. Die leest u hier: Het huis waar mijn moeder opgroeide.
100 jaar aan herinnering
Maar goed, terug naar Eric en Carla. Eric vertelde trots over de ijzeren cijfers ‘1923’ op de gevel. Die had hij vorig jaar speciaal laten maken, toen het huis honderd jaar bestond. “Het huis is altijd in de familie geweest en werd zelfs nog gebouwd door een van mijn voorouders,” vertelde hij. Dat is te voelen. Het huis, dat zelfs nog een tijdje pension geweest is, ademt geschiedenis en verhalen. Het gaf me een warm gevoel om te zien hoe goed deze mensen hier op hun plek zitten.
We maakten foto’s van de sierlijke schouw, de glas-in-loodramen en de oude dressoirkast van Eric’s vader. Overal zat een verhaal achter, en Eric en Carla vertelden die met veel plezier. Toen ik vroeg naar hun favoriete plekjes in huis, hoefden ze niet lang na te denken. Voor Carla is dat de hoek van de bank, schuin tegenover de open haard, met een klein stukje zicht op de tuin. Eric zit het liefst in zijn werkkamer, achter zijn bureau, omringd door Duitse woordenboeken en foto’s van zijn tijd als docent. Maar hij voegde eraan toe: “Het liefste ben ik in de tuin, lekker bezig met de planten en bloemen.”
De toekomst
De ochtend vloog voorbij. Toen we vroegen hoe lang ze hier nog hoopten te blijven wonen, was het antwoord duidelijk: “Zo lang mogelijk. Dit is zo’n heerlijke plek!”
Met een laatste foto van de gevel sloten we de shoot af. Op weg naar huis voelden we ons dankbaar dat we dit verhaal mochten vastleggen. Het was een dag om niet snel te vergeten.
